چهل منقبت حضرت فاطمة زهرا (س)

نام فاطمه(س) همانند نام پدر و همسر و فرزندانش، از اسمای خدای تبارک و تعالی مشتق شده است.
۱. آفرینش زهرا(س) قبل از خلقت دیگران همانند پدر، همسر و فرزندانش بوده است؛
۲. آفرینش زهرا(س) از نور عظمت حضرت حق تبارک و تعالی است. همان نور واحدی که حضرت رسول اکرم(ص) و علیّ بن ابی طالب(ع) نیز از آن آفریده شده است و مایه خلقت یک سوم همان نور بوده است. نوری نهفته در خزانه علم خدایی، نور قدس، نور جلال، نور کمال و نور کبریایی الهی؛  

 

منبع: موعود

نام فاطمه(س) همانند نام پدر و همسر و فرزندانش، از اسمای خدای تبارک و تعالی مشتق شده است.
۱. آفرینش زهرا(س) قبل از خلقت دیگران همانند پدر، همسر و فرزندانش بوده است؛
۲. آفرینش زهرا(س) از نور عظمت حضرت حق تبارک و تعالی است. همان نور واحدی که حضرت رسول اکرم(ص) و علیّ بن ابی طالب(ع) نیز از آن آفریده شده است و مایه خلقت یک سوم همان نور بوده است. نوری نهفته در خزانه علم خدایی، نور قدس، نور جلال، نور کمال و نور کبریایی الهی؛
۳. حضرت فاطمه(س) همتای پدر، همسر و فرزندانش سبب آفرینش آسمان‌ها و زمین، بهشت و دوزخ، عرش و کرسی و فرشتگان، انس و جنّ بوده است. وجود مقدّس زهرا(س) یکی از پنج تن است، همان کسانی که علّت آفرینش جهان، آدم، آدمیان و ملکوت، زمین‌ها و آسمان‌ها، نار و نور، بهشت و دوزخ و سایر مخلوقات جهان هستند که اگر نبودند، آنها به وجود نمی‌آمدند. اگر حضرت زهرا(س) نبود اثری از آدم(ع) و اولاد آدم(ع) نبود. اگر او نبود موسی(ع)، عیسی(ع)، نوح(ع) و ابراهیم(ع) آفریده نمی‌شدند؛
۴. نام‌گذاری زهرا(س) از طرف خداوند متعال می‌باشد، همانند اسم‌گذاری محمّد(ص)، علی، حسن و حسین(ع) و همین مطلب دلالت دارد بر اینکه این پنج نفر، در برابر پروردگار از خود هیچ گونه اختیاری ندارند و تمام امورشان حتّی انتخاب نامشان، مربوط به خدای متعال بوده و به کسی در مورد آنان اجازه دخالت داده نشده است؛
۵. نام فاطمه(س) همانند نام پدر، همسر و فرزندانش از اسمای خدای تبارک و تعالی مشتق شده است؛
۶. انبیا به حضرت فاطمه(س) و نام‌های او توسّل جسته‌اند، همان‌گونه که به وجود و نام پدر، همسر و فرزندان زهرا(س) توسّل نموده‌اند، تمسّک به اوست که وسیله نجات انبیا، اوصیا و سایر افراد بشر از مشکلات بوده است؛
۷. نام حضرت فاطمه(س) هم‌ردیف با نام پدر، همسر و فرزندانش بر ساق عرش و درهای بهشت نوشته شده است؛
۸. وجود شبح حضرت زهرا(س) در راستای عرش الهی و تصویرش در بهشت، هم‌ردیف اشباح و تصاویر پدر، همسر و فرزندانش است؛
۹. هر فرد مسلمان و مؤمنی که با حضرت محمّد(ص) بیعت کرده و به او ایمان آورده و رسالت و اطاعتش را پذیرفته و آن حضرت را پیام‌آور از جانب خدای خود می‌داند و پیشوایانش علی(ع) و اولاد علی(ع) هستند؛ ناگزیر حضرت زهرا(س) رهنمای او، مرجع او و در مشکلاتش همانند پدر و همسر و فرزندانش دستاویز و پناهگاه اوست؛
۱۰. اشتراک حضرت فاطمه(س) با پیامبر اکرم(ص) و امیرالمؤمنین(ع) و حسنین(ع) در مقام عصمت و طهارت، یکی از مناقب دیگر اوست. او نیز عصمت‌الله و مورد خطاب آیه تطهیر می‌باشد؛
۱۱. آن امانتی که از جانب خدای تعالی بر آسمان‌ها و زمین و کوه‌ها عرضه شد و آنها زیر بار آن امانت وزین و مسئولیّت سنگین نرفته و از قبولش امتناع نمودند؛ ولی بشر آن را پذیرا شد، همانا ولایت پنج تن(ع) بوده است و وجود مقدّس حضرت زهرا(س) جزو امانت عرضه شده می‌باشد؛
۱۲. حضرت فاطمه(س) در مقام رکن بودن نسبت به امیرالمؤمنین(ع) با پیامبر اکرم(ص) هم‌سان و همتا بوده است و این منقبت منحصر است به رسول خدا(ص) و صدّیقه زهرا(س)؛
۱۳. اشتراک فاطمه(س) با پدر، همسر و فرزندانش در مجاز بودن به ورود به «مسجد پیامبر اکرم(ص)» و پاک بودنش در هر زمان و در هر حال؛
۱۴. محدّثه بودن فاطمه(س) است، به این معنی که فرشتگان با او سخن می‌گفتند و این مقام از شئون امیرالمؤمنین(ع) و یازده اولاد معصوم اوست و با وجود اینکه حضرت زهرا(س) منصب امامت نداشت، هم‌صحبت ملائکه بوده است؛
۱۵. چنان‌که حضرت رسول اکرم(ص) به شیعیان و دوستان امیرالمؤمنین(ع) و یازده اولادش(ع) مژده رستگاری داده است، در موارد بسیار به شیعیان و محبّان فاطمه(س) نیز بشارت نجات و رهایی از عذاب داده است و این خود از شئون مخصوص صاحبان ولایت است؛
۱۶. سواره محشور شدن حضرت زهرا(س) همانند پدر، همسر و فرزندانش؛
۱۷. رسول اکرم(ص) می‌فرماید:
«در روز قیامت، من دست به دامان جبرئیل می‌شوم.» [گویا مقصود پیامبر(ص) این باشد که جبرئیل نماینده خدای متعال است و من متمسّک به دامان و رحمت الهی هستم] سپس در ادامه سخن چنین می‌فرماید: «دخترم زهرا(س) دست به دامان من و علیّ بن ابی طالب(ع) متمسّک به فاطمه(س) است و یازده فرزندش دست به دامان علی(ع) هستند.»
۱۸. سخن گفتن حضرت فاطمه(س) با مادرش آنگاه که در رحم مادر بود و او را به شکیبایی دعوت می‌فرمود و این خود از نشانه‌های مقام ولایت است؛
۱۹. حضرت صدّیقه زهرا(س) نیز، همانند امیرالمؤمنین(ع) و فرزندان معصومش(ع) در هنگام ولادت لب به شهادتین گشوده است و این خود از شئون مخصوص صاحبان ولایت است؛
۲۰. اشتراک فاطمه(س) با پدر، همسر و فرزندانش در علم به آنچه در گذشته واقع شده است و آنچه که در آینده به وقوع خواهد پیوست و آنچه تا روز قیامت واقع شدنی نیست و این دانش نیز مخصوص اولیای خداست و دارا بودن چنین علمی از نشانه‌های مقام ولایت می‌باشد؛
۲۱. فاطمه(س) همانند ائمّه اطهار(ع) با طهارت، پاک و پاکیزه از مادر تولّد یافته است؛
۲۲. رشد حضرت زهرا(س) هم‌سان با ائمّه اطهار(ع) در هر روز به قدر یک ماه است و در هر ماه به اندازه یک سال است. ممکن است در اینجا مقصود نمو معنوی و روحی باشد، نه رشد جسمانی، در هر حال و به هر معنایی که درباره ائمّه اطهار(ع) متصوّر است، عیناً در فاطمه(س) نیز چنان است؛
۲۳. هنگام ولادت فاطمه(س) نور او تمام خانه‌های «مکّه»، شرق و غرب را فرا گرفت؛ چنان‌که در تولّد پیامبر اکرم(ص) نیز تمام جهان از نور مبارکش روشن شد، گویی با نورافشانی این موجود مقدّس، خدای تعالی به اهل آسمان و زمین به فرشتگان و تمام مخلوقات اعلام می‌فرماید: «اینک تولّد یافت آن بشری که نور جهانیان از اوست و سبب خلقت عالمیان و علّت آفرینش تمام مخلوقات بوده است.»؛
۲۴. در آن هنگام که حضرت زهرا(س) از جناب خدیجه(س) ولادت یافت، فرشتگان میلاد او را به یکدیگر بشارت می‌دادند و تهنیّت می‌گفتند؛ چنان‌که تولّد پیامبر اکرم(ص) و ائمّه اطهار(ع) نیز ملائکه، مقدم مبارکشان را به یکدیگر مژده می‌دادند؛
۲۵. حبّ فاطمه(س)، همانند حبّ همسر و فرزندانش بر همگان واجب است، حتّی بر رسول خدا(ص)؛
۲۶. اشتراک حضرت زهرا(س) و هم‌ردیف و هم‌درجه بودن ایشان، با پدر و همسر و فرزندانش در قبّــ［ الوسیله یا درجــ［ الوسیله بهشت؛
۲۷. اشتراک حضرت فاطمه(س) با پدر، همسر و فرزندانش در قبّه‌ای از نور که زیر عرش بر پا می‌شود و جز پنج تن(ع) کسی را به آن رتبه والا راه نیست و این مقام غیر از درجــ［ الوسیله است که قبلاً بیان شد؛
۲۸. ورود پنج تن(ع) به بهشت قبل از همه، در حالی که حضرت فاطمه(س) پیشاپیش پدر، همسر و فرزندانش(ع) نخستین کسی است که وارد بهشت می‌شود؛
۲۹. فاطمه(س) یکی از کلماتی است که حضرت آدم(ع) فرا گرفت و حضرت ابراهیم(ع) نیز با همان کلمات امتحان شد؛ یعنی با کلمات محمّد، علی، فاطمه، حسن و حسین(ع)؛
۳۰. حضرت فاطمه(س) یکی از افرادی است که آیه مباهله در شأن آنها نازل شده است و آن وجود مقدّس، بین چهار معصوم(ع) قرار گرفته است؛ یعنی بین محمّد و انفسنا (علی) و ابنائنا (حسن و حسین(ع))؛
۳۱. سنّی و شیعه در این موضوع متّفق القول و هم‌عقیده هستند که احکامی که در اسلام در مورد محبّت یا عداوت، صلح یا جنگ، دشنام دادن و اذیّت کردن نسبت به پیامبر اکرم(ص) جاری است، عیناً نسبت به زهرا(س) نیز معتبر و واجب الاجرا است؛ یعنی اگر کسی نسبت به رسول خدا(ص) دشمنی ورزد یا آن حضرت را بیازارد یا دشنام دهد؛ چنان‌که مجازاتش حد زدن بر او یا کشتن او یا موجب کفر اوست، عیناً درباره حضرت زهرا(س) نیز چنین است؛
۳۲. همتا بودن فاطمه(س) با علی(ع) در صفات و ارزش‌های معنوی. اگر فاطمه(س) آفریده نمی‌شد، هرگز برای علی(ع) همتایی وجود نداشت، همچنین اگر علی(ع) خلق نمی‌شد، فاطمه(س) را در این جهان نظیر و مانند نبود؛
۳۳. علما و دانشمندان چنین فتوا داده‌اند که هر کس پیامبر اکرم(ص) یا علی(ع) را دشمن بدارد، کافر است. فاطمه(س) نیز در این مورد با پدر و همسرش شریک است و مشمول این حکم می‌شود؛
۳۴. چنان‌که پیامبر اکرم(ص) و امیرالمؤمنین(ع) و فرزندان معصوم او(ع) ملجأ و مرجع توسّل جمیع انبیا بوده‌اند، بشر از آدم تا خاتم مأمور به توسّل به حضرت صدّیقه زهرا(س) نیز بوده است. از همان وقتی که آدم(ع) آفریده شد و برای استجابت دعا و رفع مشکلاتش توسّل به پنج تن(ع) و شفیع قرار دادن آنها در پیشگاه پروردگار بی‌همتا توسط جبرئیل(ع) به او آموخته شد، تکلیف بنی‌آدم روشن گردید؛
۳۵. حضرت فاطمه(س) با امیرالمؤمنین(ع) و حسنین(ع) در فضیلت سوره «هل اتی» شریک و سهیم است؛
۳۶. حضرت فاطمه(س) در هنگام ولادتش، حورالعین و بانوان عالی مقام را که از جانب خدای متعال به نزد آن حضرت ارسال شده بودند، کاملاً می‌شناخت و قبل از سلام و احوالپرسی، با ذکر نام، یک یک آنان را مخاطب قرار داد. از این مطلب معلوم می‌شود که ملاقات و آشنایی حضرت زهرا(س) با آنان بی‌سابقه نبوده و آن وجود مقدّس قبلاً عوالمی را طی کرده است که در مسیر ملکوتی خویش آن فرستادگان آسمانی را دیده و شناخته است؛
۳۷. پیامبر اکرم(ص) با کمال صراحت می‌فرماید:
«خدای تبارک و تعالی یک‌بار بر زمین نظر افکند و از اوّلین و آخرین مرا برگزید و دفعه دوم علی را و در سومین نظر اولاد معصوم او را و در چهارمین بار زهرا(س) را از میان جمیع زنان عالم، از اوّلین و آخرین انتخاب نمود.»؛
۳۸. بزرگ‌ترین مقام شفاعت را در روز قیامت، حضرت صدّیقه زهرا(س) هم‌سان با پیامبر اکرم(ص) و امیرالمؤمنین(ع) حائز می‌باشد؛ بلکه می‌توان گفت آن حضرت را در این رتبه و مقام امتیازی است مخصوص به خود و بی‌نظیر؛
۳۹. در روز قیامت منبری از نور بر پا می‌شود که پیامبر اکرم(ص) بر آن جلوس می‌نماید و در حالی که جبرئیل(ع) و انبیا و اولیا گرد آمده‌اند، خداوند تبارک و تعالی مقام و منزلت زهرا(س) و پدر و همسر و فرزندان معصومش(ع) را به اهل محشر معرفی می‌فرماید و در هنگام ورود فاطمه(س) به صحنه محشر از جانب حضرت حق تبارک و تعالی ندا می‌شود:
«ای اهل محشر! نگاهتان را فرو افکنید تا فاطمه عبور نماید.»؛
۴۰. چنان‌که برتری حضرت رسول اکرم(ص) بر انبیا و مرسلین و ملائکه، با تفحّص و تحقیق در روایات معتبر ثابت شده است، به همان طریق افضلیّت حضرت زهرا(س) نیز بر جمیع مخلوقات از انس و جنّ و ملک منصوص و مسلّم است.